Klaas prins

Tijdens mijn studie pedagogiek en ook in de eerste periode van mijn werk als wetenschappelijk medewerker bij de vakgroep Sociale Pedagogiek aan de Universiteit van Leiden, ervoer ik een gemis bij het eenzijdige focus op de relatie van opvoeder(s) gericht naar het kind.
Toen ik in 1972 in contact kwam met de gezinstherapie, training volgde bij Salvador Minuchin, viel de reden van dit gemis op zijn plaats.
Ik was heel  enthousiast over deze  benadering, waarbij oog was voor de voortdurende wisselwerking en wederzijdse beïnvloeding tussen mensen. Het probleem van één gezinslid kan niet los worden beschouwd van het functioneren van het gezin als geheel en relaties in de omgeving.
Zo kunnen we als volwassene nog veel niet opgeloste problemen in ons mee dragen , die verstorend werken op ons welbevinden.
Tegelijkertijd beschikt ieder van ons over innerlijke hulpbronnen, die we kunnen inzetten om pijnlijke ervaringen te verwerken en onszelf beter te begrijpen.
Bij Virginia Satir leerde ik hoe in de therapeutische relatie mijn aanwezig zijn als mens met mijn kracht en kwetsbaarheid, naast en deel uitmakend van mijn deskundigheid, essentieel zijn voor het begeleiden van cliënten in hun genezingsproces.
Met veel plezier heb ik deze werkwijze vorm gegeven in het onderwijs aan studenten in de sociale wetenschappen.
Sinds eind 1986 heb ik de universiteit vaarwel gezegd en werk ik in eigen praktijk.
Het scheppen van een klimaat van veiligheid door een oordeelvrije houding, ruimte biedend voor wat de cliënt nodig heeft om in eigen tempo en op eigen wijze de weg te vinden in het genezingsproces vormt voor mij de essentie van mijn werkwijze.
Het therapeutisch proces wordt dan een gezamenlijke ontdekkingstocht, waar ontspanningsoefening, imaginaire technieken en beeldend materiaal deel van uitmaken.

Essentie voor mij is
de persoon van de hulpverlener. :
gelijkwaardig, betrokken, zonder oordeel
ondersteunend.
Met hulp van de levenskracht van de cliënt,
de cliënt in eigen tempo en eigen ruimte
haar/zijn weg laten vinden
in het helen van oude wonden
en het daarmee zelf- vervullend op weg zijn
naar een positiever gevoel van eigenwaarde.

This is my simple religion:
there is no need for temples
no need for complicated philosophy
our own brain, our own heart are our temples
the philosophy is kindness
Dalai Lama