Riki Prins

Vanuit mijn ervaring als kindertherapeut, opgeleid in de beeldcommunicatie, waarbij beeldend materiaal als uitdrukking van de innerlijke belevingswereld een essentieel element in diagnostiek en behandeling vormt, heb ik gemerkt hoe prettig en effectief deze werkwijze ook voor volwassenen kan zijn.
Er is dan ook altijd een scala aan symbolisch en speels materiaal aanwezig in mijn werkruimte.
Mijn allereerste college orthopedagogiek bij wijlen professor Vliegenthart maakte diepe indruk op mij. Het was de vriendelijkheid, die hij uitstraalde, terwijl hij zei, dat, hoe ernstig een kind ook gehandicapt was, we ons oog ook altijd moesten blijven richten op wat er wèl mogelijk was en het kind waar het om ging. Diezelfde houding ontmoette ik later bij Virginia Satir.
Wat je ook hebt gedaan of niet gedaan, wat je ook is aangedaan, je waarachtige kern blijft altijd ongeschonden. Wat wel geschonden kan zijn, is de verbinding daarmee en gelijktijdig ook het beeld, dat je van jezelf hebt.
Herstel van de verbinding met wie je werkelijk bent, is waar ik mij in mijn werk met cliënten op richt.

Het volgende citaat van Victoria Erickson drukt prachtig uit hoe ik de relatie tussen het ouder worden en het plezier, dat het werken met cliënten mij biedt, ervaar:

“I love getting older.
My understanding deepens.
I can see what connects.
I can weave stories of experience
and apply them.
I can integrate the lessons.
Things simply become more
& more fascinating.
Beauty reveals itself in thousands of forms.”
Victoria Erickson